Η κυβέρνηση, μέσω του αντιπροέδρου της, επιβάλλει αυστηρό έλεγχο στα υπουργεία, όχι μόνο για την τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων αλλά και για την ενσωμάτωση των κοινοτικών οδηγιών, καθώς λόγω της μη τήρησής τους, η χώρα πληρώνει πρόστιμα στην Ε.Ε. Παρά το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία έχει προστατευθεί από την κατάρρευσή της, τα μεγάλα προβλήματα του ελληνικού κράτους, η διαφθορά και η δημόσια σπατάλη, δεν καταπολεμήθηκαν. Οι διακηρύξεις επί διακηρύξεων που αποσκοπούν στη μιντιακή υποστήριξη δεν έχουν κανένα ουσιαστικό και μακροπρόθεσμο όφελος. Τα μέτρα που απαιτούνται για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, φέρουν βαρύτατο πολιτικό κόστος. Αν, ωστόσο, δε ληφθούν, η πολυπόθητη ανάπτυξη θα παραμείνει ανέφικτη. Σε άρθρο της Ναυτεμπορικής, ο Α.Δ. Παπαγιαννίδης επικαλείται φράση του πρώην υπουργού οικονομικών Αλέκου Παπαδόπουλου, ο οποίος είχε πει, ότι ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί το ελληνικό αδιέξοδο, είναι να βρεθεί μια κυβέρνηση, η οποία θα δεχτεί να πάρει αποφάσεις, οι οποίες θα δημιουργήσουν τέτοια οικονομική και πολιτική ένταση, που ενδέχεται να την οδηγήσουν στην απώλεια της εξουσίας.
Βούλα Κεχαγιά, εφημερίδα Τα Νέα
"Διπλή επιτήρηση στους υπουργούς"
"Γκάζι πατάει ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος έχει ζητήσει από τους υπουργούς να επιταχύνουν τους ρυθμούς υλοποίησης του έργου τους. Ο Πρωθυπουργός έχει εξουσιοδοτήσει τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να εφαρμόσει ακόμη πιο σκληρούς όρους στην επιτήρηση των υπουργείων γνωρίζοντας ότι από τις επιδόσεις τους εξαρτάται εν πολλοίς η υλοποίηση του Προγράμματος Σταθερότητας.
Ως εκ τούτου τα υπουργεία μπαίνουν μετά τις γιορτές του Πάσχα σε σύστημα διπλής παρακολούθησης. Πέραν του συστηματικού ελέγχου που θα ασκεί η αντιπροεδρία δύο φορές τον μήνα για την τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων θα αξιολογεί εκ παραλλήλου και τον βαθμό συμμόρφωσης του κάθε υπουργείου με την κοινοτική νομοθεσία...
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μετά το δημοσίευμα των «ΝΕΩΝ», το οποίο δείχνει τις κυβερνητικές δράσεις που βρίσκονται εκτός χρονοδιαγραμμάτων αλλά και εκείνες που έχουν προχωρήσει εγκαίρως, με παρέμβασή του διευκρίνισε ότι πήρε ρητή εντολή από τον Πρωθυπουργό να ελέγχει και να αξιολογεί τον βαθμό προόδου του έργου των υπουργείων που συνδέονται με το Πρόγραμμα Σταθερότητας και ότι η πολιτική ευθύνη για τη σύνταξη του συγκεκριμένου βιβλίου ανήκει στον ίδιο. Κυβερνητικοί κύκλοι σχολίαζαν πως οι έλεγχοι θα εντατικοποιηθούν χαρακτηρίζοντας «θετικό γεγονός» την ύπαρξή τους. «Είναι σημαντικό ότι υπάρχει παρακολούθηση των κυβερνητικών δράσεων σε κεντρικό επίπεδο. Εάν δεν υπήρχε έλεγχος κάποιοι κακόπιστοι θα έλεγαν ότι ο καθένας κάνει του κεφαλιού του, ενώ τώρα φαίνεται ότι υπάρχει συντονισμός», ανέφεραν χθες ανώτερες κυβερνητικές πηγές.
Η επόμενη αξιολόγηση για την τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων θα γίνει από την αντιπροεδρία στις 15 Απριλίου. Συγχρόνως θα παρακολουθεί σε ποιον βαθμό τα υπουργεία θα ενσωματώσουν στο εσωτερικό δίκαιο την κοινοτική νομοθεσία, δεδομένου ότι τα πρόστιμα που καλείται να πληρώσει η χώρα μας από την παραβίαση των κοινοτικών οδηγιών είναι υπέρογκα: «Για κάθε υπουργείο θα υπάρχουν πίνακες κατά πόσο έχουν συμμορφωθεί με το ευρωπαϊκό πλαίσιο και με τι ποσά από πρόστιμα επιβαρύνουν τη χώρα», εξηγεί αρμόδια κυβερνητική πηγή. Συγχρόνως θα συνεχιστεί η καταγραφή όλων των δημόσιων φορέων που μέχρι στιγμής έχουν αποτυπωθεί, ενώ θα ενταθούν και οι πιέσεις προς τα υπουργεία προκειμένου να παρουσιάσουν τις τελικές τους προτάσεις για τις συγχωνεύσεις οργανισμών και φορέων του Δημοσίου..."
Α. Δ. Παπαγιαννίδης, εφημερίδα Ναυτεμπορική
"Και τώρα τι ακριβώς κάνουμε;"
"Το έχει πει ο ένας από τους μεγάλους απόντες της διαχείρισης της ακραίας κρίσης που περνάει η ελληνική οικονομία (ακριβέστερα: που τώρα ξεκινάει να περνάει η οικονομία), ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Μόνος τρόπος να ξεπεραστεί το αδιέξοδο στο οποίο εγκαταστήσαμε την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης -όλοι, συναινετικά, ομόθυμα το επιλέξαμε, το οικοδομήσαμε και το οχυρώσαμε αυτό το αδιέξοδο!- είναι να βρεθεί μια κυβέρνηση που θα δεχθεί να κυβερνήσει αποδεχόμενη ότι θα χάσει την εξουσία, τελικά, λόγω της έντασης της οικονομικής και κοινωνικής διόρθωσης που θα φέρει. Αλλά, συνέχιζε, δεν θα αρκέσει αυτό: θα πρέπει και η κυβέρνηση που θα διαδεχθεί την πρώτη να συνεχίσει -όχι αναγκαστικά στην ίδια, αλλά πάντως σε παρόμοια κατεύθυνση- αποδεχόμενη κι αυτή ότι, στο τέλος του δρόμου, μπορεί να χάσει στις κάλπες.
Όταν λέγονταν αυτά, πριν από χρόνια, ηχούσαν ακραία, σχεδόν παράδοξα. Τώρα μουρμουρίζονται από όλο και περισσότερο κόσμο. Η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, όταν ανέλαβε την εξουσία και έκανε τα πρώτα βήματα της διακυβέρνησης -στις ημέρες των «λαμπερών προσώπων», του opengov και των διαλέξεων αμφισβήτησης του διεθνούς συστήματος, των νεοφιλελεύθερων επιλογών και άλλων αναμνήσεων των sixties (που, στην Ελλάδα, βιώθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στη δεκαετία του '80: η εφηβεία που βιώνεται καθυστερημένα κακοφορμίζει...)- έδειξε να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Άλλωστε, όπως λέγαμε «λεφτά υπάρχουν» κ.λπ. Όμως όταν, στις αρχές πλέον του 2010, ήρθε η προσγείωση μέσω Νταβός και αγορών και spreads, η ίδια αυτή κυβέρνηση ΓΑΠ προέβη στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα οβιδιακή μεταμόρφωση που παρακολουθούμε, κάτι σαν μείγμα κυβέρνησης Ανδρέα του 1985-87 και του 1993-95 ταυτόχρονα. Δηλαδή όχι απλώς δρομολόγησε και εξεφώνησε (προσοχή: εδώ βρισκόμαστε ακόμη, στα πλάνα και στην εκφώνηση) μια δύσβατη σταθεροποίηση, όχι μόνο την πήγε βόλτα στα θηρία του διεθνούς συστήματος (δηλαδή στις αγορές και στις Ευρώπες), αλλά και ξεκίνησε να την υπερασπίζεται δημόσια στο εσωτερικό - σ' εμάς, δηλαδή. Και... να δέχεται να κουβαλήσει το κόστος.
Μην ξεγελιόμαστε με την ισχυρή μιντιακή στήριξη και την ευρύτατη δημοσκοπική αποδοχή του Γιώργου Παπανδρέου: για έναν άνθρωπο με το δικό του ιδεολογικό και πολιτικό προφίλ, αποτελεί αληθινό Γολγοθά η πορεία που κάνει (και, τόσα χρόνια στην πολιτική σκηνή, γνωρίζει άριστα πόσο αξίζουν και οι μιντιακοί υποστηρικτές και τα γκαλοπικά ευρήματα: τίποτε!). Αποτελεί εκείνο που ο Αλ. Παπαδόπουλος περιέγραψε ως επιλογή αληθινής πολιτικής ευθύνης: αποδοχή του ενδεχόμενου οι επιλογές πολιτικής σου να σου κοστίσουν την ηδύτατη εξουσία...
Με άλλα λόγια, αρχίζει η στενή ομάδα περί τον Γιώργου Παπανδρέου να συνειδητοποιεί ότι όπως «λεφτά δεν υπάρχουν» ή όπως το να καταριέσαι τις αγορές, τους κερδοσκόπους, τη διστακτική Ευρώπη, το άκαρδο ΔΝΤ δεν οδηγεί πουθενά, έτσι και το να νομοθετείς (ή να νομο-αναγγέλλεις) για να σε δοξάσουν κάποια πρωτοσέλιδα (ή, χειρότερα ακόμη, κάποια παραπολιτικά...), για να σε χειροκροτήσουν κάποια τηλεπαράθυρα ή κάποιες καθεστωτικής λογικής στήλες οδηγεί -απλούστατα!- στον τοίχο. Και ο εν λόγω τοίχος δεν είναι μακριά, είναι αύριο, είναι μπροστά μας.
Με άλλα λόγια: ο ανήφορος γίνεται όλο και πιο απότομος, αλλά κυρίως ο ερασιτεχνισμός σκοτώνει. Το ότι οι άνθρωποι της διακυβέρνησης είναι καλοπροαίρετοι, συμπαθείς, ωραίοι, ότι «γράφουν καλά στο γυαλί», ότι είναι έμπιστοι και «δικοί μας», δεν διορθώνει τα πράγματα. Καθόλου.
Μετά τη συνειδητοποίηση, μια αλλιώτικη λογική δράσης
Και καλά να υπάρξει μια συνειδητοποίηση ότι το πράγμα δεν πάει άλλο, όπως το πάμε. Τώρα, όμως, τι κάνουμε;
Τώρα... αρχίζει η διακυβέρνηση. Και αυτή προϋποθέτει τέσσερα βήματα με τα οποία δεν είναι εξοικειωμένο το πολιτικό μας σύστημα.
Πρώτον, χρειάζεται άμεση και απόλυτη προτεραιότητα στην εφαρμογή. Φυσικά, μετά τη διόρθωση των όσων δεν είναι εφαρμόσιμα, π.χ. στο φορολογικό νομοσχέδιο αν ψηφισθεί όσο άκριτα ξεκίνησε. Όχι άλλες διακηρύξεις, όχι άλλες νομοθετήσεις (ή συζητήσεις για νομοθετήσεις), πλην καθημερινή πίεση, καθημερινός έλεγχος για εφαρμογή - ιδίως των φορολογικών ρυθμίσεων. Να ξεχάσουμε τις φάτσες των υπουργών στα τηλεπαράθυρα, να βαρεθούν όμως να τους βλέπουν στα γραφεία τους οι άνθρωποι των υπουργείων.
Δεύτερον (κι αυτό συνδέεται με το προηγούμενο), χρειάζεται να επαναθεμελιωθεί η σχέση της πολιτικής με τη δημόσια διοίκηση. Δηλαδή με τους δημοσίους υπαλλήλους. Και με το υψηλό μανδαρινάτο, αλλά και πιο κάτω μέχρι και στην πρώτη γραμμή κρούσης. Διότι με την «επιδρομή κατά των δημοσίων υπαλλήλων» (έτσι βιώθηκε), η ήδη στρεβλή σχέση πολιτικών/υπαλληλίας αποχάλασε. Υπάρχει ταυτόχρονα άκριτη εξάρτηση των πρώτων από τους δεύτερους («Κύριε υπουργέ, ιδού πώς θα υλοποιηθεί η λαμπρή σας ιδέα!», οπότε παράγεται πατάτα...) και γενική καταφρόνηση των υπαλλήλων, η οποία ήδη πάει να γίνει γενικά στάση της κοινωνίας. Αυτό οφείλει να εξυγιανθεί. Αμέσως, τώρα.
Τρίτον, χρειάζεται τα μέτρα αυτά τα τόσο επώδυνα -και όσα θα ακολουθήσουν: ασφαλιστικό, π.χ. ή αληθινό άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων- να επεξηγούνται. Συνεχώς και με σοβαρότητα και με διάθεση όχι να εντυπωσιάσουμε τον κόσμο, αλλά να τον κάνουμε να καταλάβει τι του συμβαίνει. Εδώ χρειάζεται μια ριζική αλλαγή νοοτροπίας: να εγκαταλειφθεί η συνεχής αναγωγή στην έννοια της τιμωρίας, της απειλής, της εκδίκησης (κυρίως στη φορολογική λειτουργία), να αντικατασταθεί με την έννοια του ελέγχου, της διαφάνειας, του χτισίματος φορολογικής συνείδησης. Γιατί όχι και της συνεισφοράς...
Τέταρτον (κι αυτό θα είναι εξαιρετικά αναφορικό), χρειάζεται να αναληφθεί μια καμπάνια ειδικής επεξήγησης και πειθούς προς τη Δικαιοσύνη. Τι θα πει αυτό; θα πει ότι τα μέτρα έκτακτης ανάγκης κινδυνεύουν να ξεπατωθούν -εύκολα!- από τα δικαστήρια, αν δεν εξηγηθεί στους δικαστές η ιδιαίτερη κατάσταση ανάγκης που ζούμε. Εδώ... τους Ολυμπιακούς Αγώνες κατάλαβαν, δεν θα κατανοήσουν την κρίση;"
Βίκτωρ Νέτας, εφημερίδα Ελευθεροτυπία
"Βαθειές τομές να γίνουν τώρα για την ανάπτυξη"
"Δεν θα χρεοκοπήσει, λοιπόν, η χώρα. Πρέπει, όμως, να βγει το ταχύτερο δυνατόν από την κρίση, με τις μικρότερες δυνατές ζημίες και προπαντός να εξυγιανθεί το σάπιο σύστημα, με ανατροπές και βαθειές τομές. Αυτό είναι το κυρίως ζητούμενο. Τομή εξυγίανσης δεν ήταν οι περικοπές στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων.
Τομή βαθειά θα είναι η καταπολέμηση της διαφθοράς, που έχει διαβρώσει ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Προς αυτή την κατεύθυνση δεν είδαμε ακόμη μέτρα. Όπως δεν είδαμε και μέτρα για τον περιορισμό της σπατάλης του δημοσίου χρήματος. Θα φανεί τις προσεχείς μέρες, με την ολοκλήρωση των αλλαγών στο σχετικό νομοσχέδιο, αν θα γίνει βαθειά τομή στο φορολογικό σύστημα, για να χτυπηθούν η φοροδιαφυγή, η φοροαποφυγή και η φοροκλοπή. Εχει αυτή η κυβέρνηση εν λευκώ εξουσιοδότηση να κάνει αυτές τις τομές και όσες άλλες χρειάζονται, χωρίς δισταγμούς και πισωγυρίσματα. Είναι ιστορική η ευθύνη της και γι' αυτό το δύσκολο έργο της οφείλει να επιστρατεύσει όλες τις υγιείς δυνάμεις του τόπου, ακόμη και να επιστρατεύσει Ελληνες του εξωτερικού, με ειδικές γνώσεις χρήσιμες για την αντιμετώπιση της κρίσης, την εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό του συστήματος. Αν και με καθυστέρηση, υπό την πίεση των Βρυξελλών που ελέγχουν συνεχώς,εφαρμόζεται το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, αλλά μόνο στο σκέλος της σταθερότητας. Η Ευρωπαϊκή Ενωση δείχνει να μην ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη, ενώ είναι πανευρωπαϊκό το πρόβλημα, όπως δείχνουν οι δείκτες της ανεργίας, που πλήττει κυρίως τους νέους, δημιουργώντας μια γενιά άγχους και αβεβαιότητας, η οποία κάποια στιγμή θα εκραγεί. Δεν μπορεί, λοιπόν, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να μένουν αδιάφορες και να μην πιέσουν για την εφαρμογή προγραμμάτων απασχόλησης με χρηματοδοτήσεις από τα κοινοτικά ταμεία.
Η απασχόληση είναι μια ακόμη μάχη, την οποία θα πρέπει να δώσει η ελληνική κυβέρνηση, μαζί με άλλες που έχουν το ίδιο οξύ πρόβλημα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό το πρόβλημα, οι αγορές της νεοφιλελεύθερης λογικής, που θέλουν χαμηλά μεροκάματα και κατεδάφιση των εργατικών κατακτήσεων, δεν ενδιαφέρονται να το λύσουν σε βάρος των συμφερόντων τους. Οι κυβερνήσεις, όμως, ακόμη και οι συντηρητικές, πρέπει να απασφαλίσουν τη βόμβα της ανεργίας, που οδηγεί στην εξαθλίωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Εως ότου, όμως, ταρακουνηθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση και δείξει κάποια ευαισθησία η καγκελάριος Αγγέλα Μέρκελ, η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να μείνει αδρανής και να μην προχωρήσει στην εφαρμογή προγραμμάτων απασχόλησης, με τα οποία θα αιμοδοτηθεί και το ασφαλιστικό σύστημα...
Πρέπει να γίνουν μερικές σοβαρές μελέτες και έρευνες αγοράς, για να προσδιοριστεί σε ποιους τομείς παραγωγής η Ελλάδα μπορεί να είναι ανταγωνιστική και να τους αναπτύξει. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα βιολογικά προϊόντα, των οποίων αυξάνεται η ζήτηση συνεχώς. Το ίδιο ισχύει και για παραδοσιακά προϊόντα, όπως το λάδι, το κρασί, η φέτα κ.τ.λ. Υπάρχουν ακόμη συνεταιρισμοί, όπως των Μαστιχοπαραγωγών της Χίου, του Κρόκου Κοζάνης, των Πεζών της Κρήτης κ.ά., που είναι υποδείγματα σταθερής ανάπτυξης. Με μια αναμόρφωση της συνεταιριστικής νομοθεσίας μπορεί να αναθερμανθεί το ενδιαφέρον για τους συνεταιρισμούς. Επίσης, για την ενθάρρυνση των επενδυτικών συνεργασιών πρέπει να προβλεφθεί στον νόμο για τον «Καλλικράτη» και ένα πλαίσιο για τη δημιουργία επιχειρήσεων με συμμετοχή των δήμων και ιδιωτών. Αυτή η συνεργασία μπορεί να αρχίσει με μονάδες παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, που είναι ένας τομέας στον οποίο η Ελλάδα έχει τεράστια πλεονεκτήματα..."
Πηγή:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ,ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου